Scope 3-emissies onder de loep

Om een volledig beeld te krijgen van de CO2-voetafdruk van een bedrijf verdeelt het Greenhouse Gas Protocol de uitstoot van broeikasgassen sinds 2001 in 3 verschillende scopes. Scope 1 omvat de uitstoot van broeikasgassen veroorzaakt door de belangrijkste bedrijfsactiviteiten (bv. de uitstoot van een assemblagelijn voor voertuigen). Scope 2 vertegenwoordigt de uitstoot van broeikasgassen door de aankoop van elektriciteit die noodzakelijk is voor de bedrijfsvoering. Onder scope 3 vallen tot slot de onrechtstreekse emissies die veroorzaakt worden door leveranciers, partners en klanten in de volledige waardeketen van een bedrijf.

De definitie van de scope 3-uitstoot is doelbewust ruim, waardoor deze categorie doorgaans meer dan 70% van de totale emissies van een bedrijf vertegenwoordigt. Ondanks het belang van deze cijfers worden scope 3-emissies opvallend minder gerapporteerd dan de andere categorieën. Volgens WWF is deze relatieve schaarste aan scope 3-rapportage te wijten aan een aantal unieke uitdagingen. Scope 3-emissies vallen immers per definitie buiten de directe controle van het bedrijf. Dat betekent echter niet dat bedrijven geen invloed hebben op hun scope 3-emissies. Deze uitdaging vormt namelijk ook een unieke kans voor bedrijven om samen te werken met partners in de waardeketen, hun bedrijfsvoering te herzien en de rapportage van uitstoot te stroomlijnen.

In deze whitepaper (in het Engels) van het Centre for Sustainable Finance onderzoeken doctoraal onderzoeker Nicolas Romero en professor David Veredas hoe scope 3-emissies gemeten kunnen worden en bekijken ze wat bedrijven momenteel rapporteren, per categorie en per sector.